Dat zijn de woorden die goed bij VV Hegelsom passen. Een gezonde vereniging waar bij de jaarvergadering de kantine tjokvol is. Waar de sportieve prestaties worden aangehaald. Een vereniging waar met een heel grote groep vrijwilligers wordt gewerkt. Een vereniging waar een bestuurslid speciaal bezig is met het onderwerp vrijwilligers. Ook een vereniging waar de vrouwen de helft van het bestuur vormen. Kortom, een vereniging die het heden goed geregeld heeft en oog heeft voor de toekomst.

Maar “heel gewoon, zeer bijzonder”zijn vooral ook de woorden die passen bij de vele vrijwilligers (mannen en vrouwen) en dan deze keer drie leden die extra in het zonnetje werden gezet. Bescheiden mannen (maar de vrouwen komen er aan ) en het was dan ook geen toeval dat ze alle drie na afloop tegen me zeiden: “Ik vind de eer wel leuk, maar ik ken nog wel leden die meer of minstens zoveel doen als ik en dat voelt wat ongemakkelijk”. Deze opvatting tekent de drie geëerden.

Twee (Ger Stappers en Chris van Rens) werden geëerd met een zilveren speld van de KNVB waarvoor de Heer Achten naar ons dorp was afgereisd. Er daar stonden ze dan deze twee. Met een bos bloemen en de zilveren speld. Het uitreiken gebeurde door Heer Achten om vervolgens het opspelden over te laten aan Evelien Fleuren, de secretaris van VV Hegelsom.

De derde geëerde was Piet Geurts. Hij werd benoemd tot erelid van de vereniging. Voor velen sinds een eeuwigheid de steun en toeverlaat voor een reeks aan bezigheden. Zo lang geleden begonnen zelfs, dat het bestuur niet zeker was of het nu 1970 of 1972 was. Piet is duidelijk. 1970 was het jaar dat hij als 16 jarige bij de vereniging kwam.

Alle drie kijken ze met plezier en ook een tevreden gevoel terug op hun periode. Het contact met en steunen van de vereniging zal nog wel doorgaan. Piet blijft gewoon, Ger Stappers zal de nieuwbouw blijven trekken en Chris zal op afroep zeker nog wel eens worden gevraagd om steun.

Maar hoe kijken ze zelf op de afgelopen jaren terug?

 

 

Eerst Ger:

De zilveren speld wordt “opgeprikt”door Evelien Fleuren. Voor Ger telt vooral dat hij financieel en organisatorisch een gezonde vereniging achter laat. Degelijk is gewerkt aan het versterken van de vereniging. In het begin zuinig en later vooral ook bouwend aan dat eigen gezicht gekoppeld aan het dorp Hegelsom, samen met het beugelen en gelukkig nu ook weer met de korfbalvereniging. Het maakt het dorp sterker. Hij kijkt op de 12 jaar voorzitterschap tevreden terug. Lastig vind Ger dat vrijwilligers heel veel arbeid verrichten maar daar soms niet de verdiende waardering voor krijgen. Daarmee geeft hij ook wel aan dat die waardering van belang is voor het voortbestaan van een gezonde vereniging waar de betrokkenheid steeds groter wordt. Zie de gevulde kantine. “Nu is het weer tijd voor andere frisse ideeën” zegt Ger.

En dan Chris:

Chris, eigenlijk een echte “Jong Nederland”man rolde de vereniging binnen toen zijn zonen gingen voetballen en hij zichzelf plotseling als voorzitter voor de jeugd terugzag. Bij zijn verkiezing bedong hij wel dat hij pas in december zou beginnen omdat hij het met andere activiteiten nog veel te druk had. Ook hij kijkt tevreden terug op deze periode, vooral omdat de” jeugd” staat als een huis waar de vrouwen een wezenlijk onderdeel van de vereniging beginnen te worden. De enthousiaste, gedreven en positieve Chris is vooral ook trots op de vrijwilligers. “Moet je luisteren”zegt hij,” los van alle andere vrijwilligers zijn er specifiek voor de jeugd al 59 mensen in touw. Die zijn heel enthousiast. Het staat als een huis”.

Tot slot, Piet:

Bij Piet Geurts is het verhaal eigenlijk wel heel bijzonder. Als erelid komt zijn foto in de bestuurskamer te hangen en dat is toch wel apart. Een beetje ongemakkelijk voelt hij zich wel, want ook hij kent nog wel anderen die  recht op deze eer zouden hebben. Maar ja, als je iedereen tegelijk erelid maakt is het niet bijzonder meer en met het eren van één worden eigenlijk ook de anderen geëerd. Als 16 jarige reageerde Piet, een pleinvoetballertje zoals hij het zelf noemt, (bij de kerk) die nooit bij Hegelsom heeft gevoetbald, op een advertentie in wat toen “het verenigingsnieuws” heette. Er werd een jeugdleider gezocht en daar stapte de jongeman in. Zelf speelde hij tafeltennis bij Hegta en zat hij bij Jong Nederland voordat hij zich ook aan VV Hegelsom verbond . trots is hij op hoe het loopt binnen de vereniging waar hij van alles en nog wat doet. Heel veel plezier beleeft hij aan de organisatie van het Jan Beerkens tournooi. Altijd een hoogtepunt waar door veel mensen hard voor wordt gewerkt. Een teleurstelling zegt hij, was, dat in één geval een weekend kamp moest worden afgelast omdat het zaterdagmorgen zo hard regende dat er op het veld alleen zwemwedstrijden mogelijk maakten. Maar toch zegt Piet, je vergeet snel omdat er heel veel moois is geweest.

Aan het eind van de avond vertelt Piet me dat in één geval hij zijn spelers helemaal niet in de hand kon houden. Op de heenweg (op de fiets in die tijd) naar Broekhuizen werd hij door Thijs lenssen (toen nog een broekie) erop gewezen hoeveel appels in een boomgaard hingen. “Als jullie er maar van af blijven sprak Piet streng. En natuurlijk, op terugweg gebeurde het onvermijdelijke. Piet voorop met één van de spelers. Maar een paar km verder was hij 12 man kwijt. Die waren afgestapt en waren de fietstas aan het vullen met appels. Het verhaal geeft niet bloot hoe dit is afgelopen maar maakt wel duidelijk dat je niet alles in de hand kunt houden.

Zomaar wat kleine wetenswaardigheden over twee “gezilverden” en een erelid. Ger, Chris en Piet. Mensen die veel tijd in de vereniging steken en staken.

Heel gewoon, zeer bijzonder.

 

Andries Brantsma